yetemez olduk artık başkalarına
unuttuk hayat koşuşturmasından
nasıl sevilir...
sağa sola sallanan başlar
hayır diyen dudaklar olduk
kurumuş betonlar üzerinde kedilerin pati izleri
avlayamadıkları kuşlar için su biriktirirken
kusursuz sandığımız planlar yaptık
her biri bir dahakine işe yarayacaktı
kül yutmayacakken isine bulandığımız yalanlar gibi
kum saatlerimizi çevirip durduk
çok çalıştık, rakamlarla ölçtük saadetimizi
yanlış anladığımızı yaymakta ustalaştık
yanlışlar doğru sanılır oldu
yağmur şırıltısını, şömine çıtırtısını
banknot hışırtısına değiştik
hâl böyle olunca, hep dahasını umunca
topladı pılısını pırtısını
gitti insanlık
çağrı öztürk
bu şiir
neyzen dergi, ocak 2020
sayısında yayımlandı.
ilk yayınlandığı günden beri bu şiirimi de seslendirmek aklımın bir ucunda duruyordu. korona günlerinde geçirdiğimiz ev karantinası bu fikri gerçekleştirebilmem için zaman sağlamış oldu. iyi dinlemeler, iyi seyirler.
